Każdy nauczyciel powinien mieć świadomość swojej olbrzymiej roli w kształtowaniu osobowości swoich podopiecznych. Pedagog nie może dopuścić do tego, że jego aktywność dydaktyczna będzie bezcelowa i przypadkowa. Nauczyciel musi przy tym pamiętać, że każde dziecko jest inne. I mimo swoich antypatii czy sympatii nie może dopuścić do różnicowania swoich uczniów.
Kadra pedagogiczna nie może zapominać, że o tym czy aktywność człowieka dorosłego będzie twórcza, czy nie decyduje przede wszystkim środowisko, które oddziałowuje na niego. Oczywiście, predyspozycje i naturalne dary są istotną częścią samorozwoju, ale niebagatelny ma tu wpływ środowiska szkolnego, które może rozwinąć lub przyhamować ekspresję muzyczną, plastyczną i ruchową.
Nauczyciel powinien posiadać niezwykle wyczulony instrument wychowawczego oddziaływania, aby kształtować takie zadatki umysłu, woli i charakteru, które w dalszym swym rozwoju przeistoczą się w pozytywne cechy wszechstronnie rozwiniętej i twórczej osobowości (Zborowski J., 1986, s.45)
W kształtowaniu szeroko rozumianej twórczej ekspresji istotną rolę odgrywa styl pracy z dzieckiem (Szafrańska D., Kaczmarczyk B., 1983, s.12). Ważną cechą pracy pedagoga jest otwarty styl pracy. Nauczyciel musi być "otwarty" czyli akceptować dziecko takim, jakie ono jest. Tym samym należy zapewnić mu zaspokojenie podstawowych potrzeb psychicznych - szczególnie potrzeby bezpieczeństwa i kontaktu emocjonalnego.
Nauczyciel powinien umieć stymulować rozwój dziecka poprzez umożliwienie mu swobodnej ekspresji, oczywiście w granicach ogólno przyjętych norm i regulacji. W żadnym wypadku pedagog nie powinien wyręczać dziecka. Nauczyciel, jako mentor musi wskazać mu drogę, pokazać możliwości wykorzystania różnych technik artystycznego wyrazu - pochwalić każdy wytwór pracy dziecka niezależnie od własnych upodobań artystycznych i sympatii. Pracując z dziećmi w sposób otwarty i oparty na partnerstwie wyzwala się ich aktywność ruchową, muzyczną, plastyczną oraz teatralną, tym samym umożliwia się im współuczestniczyć w odkrywaniu świata.
Nauczyciel powinien tak postępować by zachęcić każde dziecko do wyrażania się we własny, osobisty sposób i rozwijać u podopiecznych odkrywczości, twórczość i potrzebę ekspresji (Lowenfeld V., Brittan W. L., 1997, s. 36). Przy tym wszystkim należy pamiętać, że aby inspirować podstawę twórczą dziecka nauczyciel nie musi być zawodowym malarzem, muzykiem czy tancerzem. Ważne jest szukał ciągle inspiracji, dokształcał się, interesował się sprawami, które są ważne dla dzieci. Pedagog powinien inspirować swoją postawą, jak i organizacją pracy. Zapewnienie dzieciom interesujących materiałów, narzędzi, jak i prowadzenie do rezultatów nowych dla dzieci jest działaniem sprzyjającym aktywność twórczą.
Główne zadania nauczyciela w rozwijaniu aktywności twórczej:
- rozpoznawanie potrzeb dzieci i ich najbliższego otoczenia, zainteresowań, dążeń i doświadczeń,
- zachęcaniu do samodzielnego i twórczego pokonywania trudności,
- mobilizowaniu do tworzenia i odkrywania nowości, które są pożyteczne dla uczniów,
- rozpoznawaniu możliwości poznawczych, emocjonalno - motywacyjnych,
- stymulowaniu aktywności poprzez odpowiednie planowanie i organizowanie różnych sytuacji pedagogicznych. (M. Hawrylak, 2008, s. 123).
Podsumowując, w rozwijaniu aktywności twórczej dziecka istotną rolę odgrywa nauczyciel. To on swoją postawą może zachęcić ucznia do tworzenia lub zniechęcić do ekspresji plastycznej, muzycznej czy też ruchowej. To nauczyciel ma kształtować w uczniach bogatą i twórczą osobowość. Treści muszą być tak dobrane by miały inspirować dzieci do poszukiwania i tworzenia nowych odczuć artystycznych. Nauczyciel ma prowokować dziecko do działania, a nie hamować jego rozwój, dlatego tak ważna jest zarówno osobowość samego pedagoga, jak również jego przygotowanie merytoryczne do prowadzenia zajęć z dzieckiem w wieku wczesnoszkolnym. Nauczanie nie może stać się rutyną ani przykrą powinnością.
Powyższy materiał to fragment pracy dyplomowej mojego autorstwa na podstawie tekstów źródłowych